Jorna en ik raakten na onze vorige instagram-blog opnieuw in gesprek. Van het persoonlijke, de last van het stotteren, van een andere neurodiversiteit, naar koning Willem-Alexander die het had over het collectieve oorlogstrauma. En van daaruit naar de strijd die wereldwijd gaande is voor een inclusieve samenleving. Als de oorlog ons nog raakt na 75 jaar bevrijding, als #blacklivesmatter twee vrouwen raakt, wat betekent dat dan? Dat het grote systeem dat in het wereldnieuws zichtbaar is, blijkbaar ook in 2 gewone Noord-Hollandse vrouwen zit ingebakken. Dat systeem waarvan Trump de karikaturale frontman is. Niemand kan zich er meer aan onttrekken. Daarom slaan wij deze vlinderslag, deze blog, omdat een slag aan de ene kant van de oceaan, ook een orkaan aan de andere kant kan veroorzaken…. Lees je mee? Wij vonden het de moeite waard om onze conversatie in een blog om te zetten en te bewaren.

Een duo-blog over een pijnlijk onderwerp. Een gesprek tussen 2 vrouwen die niet meer zwijgend willen instemmen maar de vuist omhoog reiken. In de hoop dat er werkelijk iets zal veranderen.

Een kort verhaaltje over een verhaaltje dat de wereld mooier wilde maken.

Alles hebben wat als maatschappelijk geslaagd gezien wordt. En toch het gevoel hebben dat er nog iets anders mist.

Bevrijdingsdag is een reden om feest te vieren want vrijheid is niet zo vanzelfsprekend. Dit jaar, 2018, wordt het nog spannend op de dam.

Een fris en lentig gedicht vol inspiratie en spruitfulness.

Aan al het moois komt een eind, ook aan de pelgrimstocht. Toch gaat de reis oneindig door maar dan niet te voet maar per geest.